امروزه در سراسر کشور عزیزمان ایران؛ چه بسیارند مجموعه‌های مردمی که خودجوش و بنا به تکلیف شرعی و وظیفه‌ی دینی در قالب حرکت‌های جهادی طی سالیان طولانی از طریق تأسیس مدارس و بنیادهای فرهنگی پا به عرصه‌ی خدمت فرهنگی، آموزشی برای کودکان، نوجوانان و جوانان عزیز گذاشته و علی‌ رغم تمام مشکلات و بی‌مهری‌ها دلسوزانه و عاشقانه طی سالیان طولانی به‌دور از هرگونه هیاهو و ادعایی مشغول به خدمت می‌باشند و با تلاش و توکل بر خدای متعال توانسته‌اند خدمات تأثیرگذاری را نه تنها برای مخاطبان خود بلکه برای خانواده‌های آنان نیز ارائه دهند.

عملکرد خوب این مجموعه‌ها باعث شده سالیانه تعداد زیادی از خانواده‌ها جهت بهره‌مندی فرزندان خود به این مراکز مراجعه نمایند که به دلیل ظرفیت محدود، پذیرش همه‌ی آن‌ها امکان‌پذیر نمی‌باشد.

از جمله‌ی این مجموعه‌ها می‌توان به مجتمع فرهنگی آموزشی طاها با ۳۲ سال تجربه و فعالیت و همچنین مجتمع آموزشی امام حسین (ع) در شهر اصفهان اشاره نمود که هر ساله ضمن ارائه‌ی برنامه‌های مختلف فرهنگی آموزشی توانسته‌اند زمینه‌ی تحصیل حداقل ۸۵۰ نفر دانش‌آموز دختر و پسر و زمینه‌ی اشتغال مستقیم حداقل ۱۰۰ نفر را فراهم نموده و علاوه بر دانش‌آموزان، ۸۵۰ خانواده نیز متأثر از برنامه‌های تربیتی و فرهنگی این مجموعه‌ها قرار بگیرند.

مشکل اصلی اینجاست، این مجموعه‌ها علی‌رغم تأثیرگذاری بالای فرهنگی و اجتماعی و استقبال زیاد از سوی خانواده‌ها، با تهدیدهای جدی در حوزه‌ی مدیریت مواجه هستند. که از مهم‌ترین تهدیدهای پیش‌رو می‌توان به موارد ذیل اشاره داشت:

۱. محدود بودن فرصت‌های تربیتی برای محقق ساختن برنامه‌های آموزشی و پرورشی نسل آینده‌ساز
۲. استقرار اکثر این مجموعه‌ها در ساختمان‌های استیجاری، ناپایدار و برخوردار از فضاهای غیر استاندارد
۳. رضایتمندی پایین و نبود امنیت شغلی برای معلمان و مربیان
۴. کمبود و بعضاً نبود تجهیزات و وسایل آموزشی و کمک‌آموزشی مناسب و مورد نیاز

جهت رفع این تهدیدها، لزوم استقلال و خودکفایی مالی و تقویت زیرساخت‌های اقتصادی و فیزیکی باید در دستور کار جدی این مجموعه‌ها باشد.

به همین جهت ایده‌ی تأسیس شرکت نیک‌پرور طاها (سهامی خاص) به عنوان اولین شرکت سرمایه‌گذاری در حوزه‌ی خرید زمین، احداث و تجهیز مدارس کلید زده شد و در سال ۱۴۰۳ این شرکت رسماً به شماره ثبت ۷۵۸۵۰ تأسیس گردید.

تحقق ایده‌ی مذکور، این امکان را محقق می‌سازد تا متولیان مجموعه‌های آموزشی و تربیتی بتوانند در یک محمل قانونی در کنار سرمایه‌های خود، امکان جذب و ورود سرمایه‌های دیگران را داشته باشند و با تجمیع سرمایه‌ها در جهت رفع تهدیدها و تقویت زیرساخت‌ها گام بردارند.

نقطه‌ی قوت این ایده آن است که اصل سرمایه‌ی سرمایه‌گذاران در این طرح در قالب سهام رسمی و قانونی از محل زمین و ساختمان مدارس محفوظ می‌ماند و امکان دریافت سود از محل اجاره‌ی مدارس و همچنین نقدشوندگی به ارزش روز وجود دارد.

با اجرا و عملیاتی شدن طرح مذکور نه تنها مجموعه‌های فرهنگی معطل و نیازمند کمک‌های دولتی و بانکی نخواهند بود بلکه با استقلال و خودکفایی مالی می‌توانند ضمن احداث مدارس خوب و مجهز، اداره‌ی این مدارس را با نیروهای متعهد و متخصص در کنار سازمان آموزش و پرورش برعهده بگیرند.

مهم است که به یاد داشته باشیم، هر واحد سرمایه‌گذاری که در دنیای آموزش انجام می‌دهیم، نه تنها به نفع فرزندان ما، بلکه به نفع کل جامعه است. هر مدرسه‌ای که ساخته می‌شود، فضایی است برای تربیت استعدادها؛ ایجاد روابط انسانی و انتقال ارزش‌های اخلاقی.

با خرید سهام در پروژه‌هایی مانند ساخت مدرسه، نه تنها سرمایه‌گذاری مالی حائز اهمیت است بلکه یک سرمایه‌گذاری فرهنگی و اجتماعی نیز به شمار می‌آید.

در نهایت ما در حال ساخت نه تنها یک مدرسه، بلکه پایه‌های یک آینده‌ی بهتر برای همگان هستیم. اعتماد به نفس و امید را در فرزندانمان با این سرمایه‌گذاری‌ها تقویت کنیم و در کنار هم جامعه‌ای توانمند بسازیم.

بنابراین بیاییم به جای تماشای تغییرات از دور، خودمان در این تغییرات سهیم شویم.